Self-Made Avant-Garde
[ 1 ] Instytut Architektury, Urbanistyki i Ochrony Dziedzictwa, Wydział Architektury, Politechnika Poznańska | [ P ] employee
PL Samodzielna awangarda
2022
chapter in monograph
english
- action
- event
- happening
- anarchitecture
- humanistic architecture
- działanie
- wydarzenie
- happening
- anarchitektura
- architektura humanistyczna
EN Abstract In the 1920s, the avant-garde movement in architecture aimed to reject bourgeois culture by creating new, egalitarian form of society. Leading thinkers of modernity and avant-garde architects such as Walter Benjamin, Walter Gropius or Ernst May, treated architecture as an integral part of the revolution that was to sweep away the “philistine” social order and aesthetics derived from antiquity. Rational approach of architects towards their clients and building users, theoretical works by H.R. Hitchock, P. Johnson and S. Giedion and replacement of private patronage with state-owned enterprises resulted in architecture founded on the search for aesthetic sensibilities, separated from everyday life social issues. Artistic expression of complex forms became an autonomous domain, detached from the existing human needs. Avant-garde today is the work of artists, local communities and urban activists who incorporate social involvement, urban activism and creative reclamation of residual spaces. It has developed a new architectural language based on ad-hoc created forms and hybrid/temporary functions that can respond flexibly to context in its broad sense.
PL Streszczenie W latach 20. XX w. ruch awangardowy w architekturze modernistycznej był wiązany z tendencjami uleczenia chorego społeczeństwa burżuazyjnego przez stworzenie jego nowej, bardziej egalitarnej formy. Twórcy i myśliciele tej epoki, tacy jak Walter Benjamin, Walter Gropius czy Ernst May, traktowali architekturę jako integralną część rewolucji, która miała zmieść „filisterski” porządek społeczny i estetykę wywiedzioną z antyku. Racjonalna postawa architektów wobec zleceniodawców i odbiorców ich dzieł, prace teoretyczne Henry’ego Russela Hitchocka, Philipa Johnsona i Sigfrida Giediona oraz zastąpienie po II wojnie światowej prywatnego mecenasa państwowym inwestorem sprawiły, że kwestie społeczne ustąpiły miejsca poszukiwaniom estetycznym. Ekspresja coraz bardziej złożonych form stała się zagadnieniem samym w sobie, ignorując tym samym realne potrzeby człowieka pojmowanego jako jednostka i członek wspólnoty. Współczesna architektoniczna awangarda jest tworzona przez działania artystów, lokalne wspólnoty i aktywistów miejskich, którzy łączą społeczne zaangażowanie i aktywizm miejski z twórczym wykorzystaniem przestrzeni resztkowych. Rezultatem jest rozwój nowego języka architektonicznego opartego na tworzonych ad hoc wielowartościowych formach i hybrydowej/tymczasowej funkcji, a tym samym reagujących w płynny sposób na szeroko rozumiany kontekst.
83 - 96
CC BY-SA (attribution - share alike)
open repository
final published version
at the time of publication
public
20